Ο καθένας μας έχει να διηγηθεί και μία ιστορία φιλίας που άλλοτε τον ικανοποίησε και άλλοτε όχι. Ποιές όμως είναι εκείνες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να έχεις μία (τουλάχιστον) σωστή και αληθινή φιλία? Εξαρτάται από εμάς, από τον άλλο άνθρωπο, από τις υπάρχουσες συνθήκες της ζωής του καθενός, από όλα αυτά μαζί ή και από πολλά περισσότερα?
Τυχερός εκείνος/η που στη ζωή του κατάφερε να δημιουργήσει αληθινές φιλίες και μέσα από αυτές να γίνει -γιατί όχι?- καλύτερος σαν άνθρωπος και με γεμάτες τις αναμνήσεις του. Κακά τα ψέμματα, το να έχεις ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και να μοιράζεσαι μαζί τους τις στιγμές σου (καλές ή λιγότερο καλές) είναι ανεκτίμητο. Η ζωή γίνεται πλούσια, σε συναισθήματα, σε γέλιο, σε ποιότητα, σε στιγμές, σε εμπειρίες. Είναι εκείνη η φάση που συνειδητοποιείς ότι τα χρήματα είναι μονάχα ένα μέσο για να καλύπτεις τις βασικές σου ανάγκες και πώς ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις κουβέντες με τους φίλους σου, όταν γεμίζει η ψυχή σου με αγάπη και φώς.
Βέβαια, για να φτάσει κανείς στην ιδανική φιλία την οποία περιγράφω πιό πάνω, εκείνη δηλαδή από την οποία νιώθεις να ολοκληρώνεσαι, να ωριμάζεις (με τον πιό ανώδυνο τρόπο), να γεμίζεις την καρδιά σου με στιγμές και χαρά, προϋποθέτει την ύπαρξη στη ζωή μας καλών, αληθινών φίλων.
Πόσο όμως είναι ευφικτό κάτι τέτοιο? Γιατί συμβαίνει σε κάποιους/ες και όχι σε κάποιους/ες άλλους? Η φιλία κάνει διακρίσεις? Η φιλία είναι καθαρά θέμα τύχης? Οι φίλοι μας διαλέγουν ή εμείς τους διαλέγουμε? Υπερεκτιμούμε ή υποτιμούμε την φιλία? Τελικά, πώς μπορούμε να κάνουμε καλούς φίλους? Πολλά τα ερωτήματα περί της αληθινής φιλίας και κάπου εδώ θα δώσω την δική μου τοποθέτηση επί του θέματος, έχοντας ώς βάση προσωπικές κυρίως εμπειρίες.
Στα χρόνια του σχολείου χτίζονται καλές φιλίες. Ειναι τα χρόνια εκείνα που είμαστε πιό αθώοι, ανέμελοι και χωρίς συμφέροντα. Συνεπώς, οι άνθρωποι που διαλέγουμε να κάνουμε παρέα σε εκείνη τη φάση, είναι συνήθως εκείνοι με τους οποίους νιώθουμε άνετα, επικοινωνούμε και περνάμε καλά (γελάμε, καταλαβαίνουμε τα ίδια αστεία κλπ). Το ίδιο το σχολείο προσφέρει καθημερινή επαφή και επομένως, με τέτοια συχνότητα μπορεί να δημιουργηθεί μία καλή και σταθερή φιλία στον χρόνο. Ιδανικά, οι σχολικές φιλίες διατηρούνται και μεταγενέστερα, καθώς η αθώα και απαλλαγμένη από συμφέροντα φιλία, θα έχει πάντα ώς βάση αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αναπτυχθεί μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και τελικά, μία αληθινή φιλία. Παρ’όλα αυτά, αν μία φιλία 20 χρόνων κλονιστεί από ένα τυχαίο συμβάν και διακοπεί, πόσο αληθινή θα θεωρείται μετά αν τα δύο άτομα αποφασίσουν να μη τα ξαναβρούν?
Στα χρόνια του πανεπιστημίου ισχύει κατά την άποψή μου ό,τι και για τα χρόνια του σχολείου, με ελαφρώς μετατοπισμένες τις προϋποθέσεις. Στην περίοδο αυτή, οι άνθρωποι ενώνονται από τον κοινό τους στόχο (βλέπε πτυχίο) και αγωνίζονται πρός την ίδια κατεύθυνση. Ακόμα πιό έντονο μπορεί να γίνει το «δέσιμο» αν πρόκειται για φοιτητές που σπουδάζουν μακρυά από την πόλη τους. Η απόσταση απο το πατρικό και την ασφάλεια που αυτό παρέχει, αλλά και ο φόβος του καινούριου και του αγνώστου, είναι αρκετά για να συσπειρώσουν τους ανθρώπους και να δημιουργήσουν καλές, δυνατές φιλίες. Οι εξεταστικές, τα ξενύχτια, η ευθύνη ενός σπιτιού, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι πρώτες σχέσεις, είναι οι συνήθεις ανησυχίες που μοιράζονται οι φοιτητές και που τελικά, τους φέρνουν πιό κοντά. Αν όμως, μία φιλία των φοιτητικών χρόνων εγκαταλειφθεί με το πέρας των σπουδών, θα θεωρείται ακόμα αληθινή?
Σύμφωνα με την άποψή μου, μία καλή, αληθινή φιλία πρέπει να δοκιμάζεται. Το να είμαστε μονίμως ευγενικοί και υποχωρητικοί προκειμένου να διατηρούμε μία φιλία είς τους αιώνες των αιώνων, δεν είναι αληθινή φιλία. Οταν περάσετε από δύσκολες καταστάσεις (χιλιομετρική απόσταση, πολλές υποχρεώσεις, πολύ καιρό από τότε που ειδωθήκατε με τον/ην φίλο/η κλπ) και πάντα πάρεις μία απάντηση σε ένα σου μήνυμα που τον/την ρωτάς τί κάνει και αν είναι καλά, αυτό για εμένα είναι αληθινή φιλία. Οταν πάρεις το πτυχίο σου, το μεταπτυχιακό σου, πετύχεις μία δουλειά που ήθελες χρόνια και ο άλλος άνθρωπος χαρεί πραγματικά και το νιώσεις, τότε αυτό είναι αληθινή φιλία. Αντίστροφα, όταν όσος καιρός και αν περάσει, ο άλλος άνθρωπος πάντα θα σε θυμηθεί και θα σε πάρει ένα τηλέφωνο, θα σου στείλει ένα μήνυμα και θα σε ρωτήσει αν είσαι πραγματικά καλά, τότε μιλάμε για αληθινή φιλία. Οταν ο καιρός περνάει και παρ’όλα αυτά νιώθεις πώς δεν χάνεις τα βασικά επεισόδια της ζωής του/της φίλου/ης σου γιατί βλέπεις πώς θέλει να τα μοιραστεί μαζί σου, μιλάμε για αληθινή φιλία.
Οι αληθινοί φίλοι δεν βαριούνται να σε πάρουν τηλέφωνο (κυρίως αν νιώθουν ότι κάτι μπορεί να σου συμβαίνει), δεν εξαφανίζονται αν βιώνεις μία μεγάλη χαρά, επιδιώκουν να αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να σε συναντήσουν, θέλουν να σε βλέπουν να χαμογελάς, πονούν όταν δεν είσαι καλά και κυρίως, είναι διακριτικοί με τη ζωή σου τόσο ώστε να τους νιώθεις παρόντες σε αυτήν, όχι όμως και να επηρεάζουν τις αποφάσεις σου ή να σε αποπροσανατολίζουν σύμφωνα με τα δικά τους θέλω ή συμφέροντα. Ακόμη, όταν νιώθεις ο εαυτός σου με έναν άλλον άνθρωπο και εκείνος/η σε αποδέχεται έτσι ακριβώς, τότε έχεις μία πάρα πολύ καλή βάση για να δημιουργήσεις μία αληθινή φιλία. Φυσικά, ένας καλός φίλος θα σου τονίσει και τυχόν ελαττώματα, γιατί σε βάθος χρόνου θα λειτουργήσει κάτι τέτοιο υπέρ σου και από τη φιλία αυτή θα έχεις γίνει καλύτερος/η!
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στα ενεργειακά βαμπίρ και στους τοξικούς ανθρώπους. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνα τα άτομα που «ρουφούν» την ενέργειά μας, αφήνοντάς μας στο τέλος μίας συζήτησης ή ενός καφέ μαζί τους, «άδειους» από ενέργεια και όρεξη για ζωή. Τα άτομα αυτά προσκολλώνται σε ανθρώπους και προσπαθούν να αρπάξουν ό,τι μπορούν. Αν με δεί ένας «φίλος/η» να πέφτω σε ενέργεια, διάθεση, ψυχολογία -ενώ έχουμε βγεί και τα λέμε- και αρχίσει τις αδιάκριτες ερωτήσεις του στύλ «Εχεις κάάάτι?» ή ξεβολεύεται κάργα και σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα χειρότερα, χωρίς να προσπαθήσει να σε ανεβάσει τουλάχιστον ή να σε αποδεχτεί όπως ακριβώς είσαι, τότε επαναπροσδιόρισε την έννοια της αληθινής φιλίας που έλεγα παραπάνω.
Στην δεύτερη κατηγορία, ανήκουν εκείνα τα άτομα που είναι αρνητικά σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής τους, χωρίς εξαίρεση και στις φιλίες. Τα άτομα αυτά εκπέμπουν μιζέρια, άρνηση και απέχθεια σε οτιδήποτε ζωντανό, ζωτικό, ζωηρό, χαρούμενο. Μην περιμένεις να μοιραστείς χαρούμενες στιγμές μαζί τους, καθώς θα σε κάνουν να νιώσεις ενοχές και μόνο που χαίρεσαι. Δεν απολαμβάνουν τις μικροχαρές της ζωής, φέρνουν τον κατακλεισμό, μηδενίζουν βασικές αξίες της ζωής. Επίσης, τα άτομα αυτά λειτουργούν σαν «μαύρη τρύπα» ρουφώντας την θετικότητά σου και την αισιοδοξία σου και όσο και αν προσπαθείς να τους φτιάξεις το κέφι και τη διάθεση, οι προσπάθειές σου θα εξαντλούν τα δικά σου ψυχικά αποθέματα και δουλειά δε θα γίνει..
Αληθινή λοιπόν φιλια κατ’εμέ, υπάρχει, όταν αυτή βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, στην αθωότητα, στην απουσία συμφερόντων, στην καλοσύνη, στην ικανότητά μας να αγαπάμε τον συνάνθρωπο, στην διακριτικότητα, αλλά σπανίζει. Αν νιώσεις ότι μπορεί η σχέση σου με ένα τέτοιο άνθρωπο να έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δώσε μία ευκαιρία και μπορεί να βιώσεις και εσύ την αληθινή φιλία και όλα τα οφέλη που μπορεί να έχει εκατέρωθεν!
.blog n' roses 